حـــآفـظـ رآ قسمـ בآבمـ….
امــّــآ نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ نـــآمتـــ בر میـــآن فــآلمـ بــآشـב
نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ مــژבه ی آمـבنتـــ را بــבهــב…
حـتــی نــﮧ بــﮧ این בلیــل کــﮧ بگــویــב פــزن و انـבوهمـ ســر آمــבه
تنهـــآ بــﮧ خــآطــر اینکــﮧ فــآلتـــ بنـــآمـِ “او” بیـــآیــב
و تـــو بــﮧ ” آرزویتــــ ” بـــرســی…
حوا بودטּ تاواטּ سنگینی دارد ...
وقتی آدمـ ها برای هر دمـ و بازدمـ ,
هوا نیاز دارند ...
حــوصــله ام بـــرفــی سـت !
بــا یـک عــالــمه قنـــدیـــل ِ دلتـــنگی ،
از گــوشـه ی دلــــم آویـــــزان !
آهــــای !
کـــافــی ســت کمــی “هــا” کنــید ،
تـــا کــه “آب” شــــوم !
کفشهایم را نده
پا برهنه میروم تا در تنهایی خود
با نگاه کردن به پاهایم عبرت بگیرم
که من کجا و تو کجا . . . !
ساز دلت که کوک نباشد …
فرقی نمی کند کجا باشی !
سرزمین مادری ؛ یا خانه پدری
هر دو یک رنگ دارد...
رنگ دلتنگی
آتش زدن به یک “سرنوشت”
کبریت نمی خواهد که !!
“پـــا” می خواهد …
که لگد بزنی به همه دارایی یک نفر …
و …
بـــــــــروی .. !!