دَســــتــــ هــــایــَـــم خــالـــی اَنـــد …
جـایِ خــالــی دَســــتـِـــ تــو را هــــیـــــچ کــَــســ
بــَــرایــَــم پــُــرنــمـــی کــــنــد …
راســــتــــ مــــی گـــُـفــتــــ شـــــامــــلو:
” دَســـــتـــِـــ خـالـی را بـایــَـــد بــَـــر ســَـر کــــوبــیـــد ”
در هم گره مـے خورند, مـے پیچند
میبینـے
وقتـے نیستـے
حتـے موهایم هم بـے تابـے مـے ڪـنند
بعضی وقت ها خداحافظ
یعنی :نذار برم...
یعنی :برم گردون..
یعنی :سفت بغلم کن.. و
سرمو محکم بچسبون به سینه ات و
بگو:
خداحافظ و کوفت..
خداحافظ و زهر مار..
بیخود کردی میگی..
خداحافظ!
دفعه آخرت باشه!!
مال خودمی...
بـدجـور مـرضی است لـبهایـت....
مـقاومـت دربرابر تو ،کـار مـرد است
مـخدر آغـوشت را دریـغ نـکن
کـه آغاز استـخوان درد اسـت..
گـــ ــاهــــی
دلم بــرای زمـــ ـانی
کــه نمیشناختمت تنـــگ می شود
زمان گذشت بدون توجه به چیزهای کوچکی که کم هم نبودند
چیزهای کوچکی که حداقل می توانستند تحمل کردن زندگی را آسان تر کنند
گاهی فرصت نبود
گاهی حوصله
و من خیلی دیر این را فهمیدم
خیلی دیر
هر چند که شاید هنوز هم پشت این همه سیاهی
کسی ، چیزی پیدا شود که نام من را از یاد نبرده باشد
چه کسی می پرسید
خانه دوست کجاست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
خانه ی دوست زمانی به پس کوچه ی تنهایی بود
با دری باز، و یک پنجره ی رو به خدا
باغچه ای داشت پر از اطلسی همدردی
بوی عطر دل پاک، همه جا حس می شد
تک درخت ته باغ، پُر ز برگ دلِ خوش
که به آهنگ نسیم سحری می رقصید
ولی امروز دگر خانه تهی ست
قفل نفرت بدرش بسته کسی
در پس پنجره اش پرده ی رخوت پیداست
بوی حسرت ز در و پیکر خانه جاری ست
خانه متروک شده از نم بیرحمی ها
تک درخت ته باغ، شده مسموم ز هوای نفرت
.. . دیر زمانیست که در این خانه کسی
ننهادست قدم با دل باز
خانه دوست کجاست؟
حـــآفـظـ رآ قسمـ בآבمـ….
امــّــآ نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ نـــآمتـــ בر میـــآن فــآلمـ بــآشـב
نــﮧ بــﮧ این פֿــآطـــر کــﮧ مــژבه ی آمـבنتـــ را بــבهــב…
حـتــی نــﮧ بــﮧ این בلیــل کــﮧ بگــویــב פــزن و انـבوهمـ ســر آمــבه
تنهـــآ بــﮧ خــآطــر اینکــﮧ فــآلتـــ بنـــآمـِ “او” بیـــآیــב
و تـــو بــﮧ ” آرزویتــــ ” بـــرســی…
حوا بودטּ تاواטּ سنگینی دارد ...
وقتی آدمـ ها برای هر دمـ و بازدمـ ,
هوا نیاز دارند ...
حــوصــله ام بـــرفــی سـت !
بــا یـک عــالــمه قنـــدیـــل ِ دلتـــنگی ،
از گــوشـه ی دلــــم آویـــــزان !
آهــــای !
کـــافــی ســت کمــی “هــا” کنــید ،
تـــا کــه “آب” شــــوم !
کفشهایم را نده
پا برهنه میروم تا در تنهایی خود
با نگاه کردن به پاهایم عبرت بگیرم
که من کجا و تو کجا . . . !
ساز دلت که کوک نباشد …
فرقی نمی کند کجا باشی !
سرزمین مادری ؛ یا خانه پدری
هر دو یک رنگ دارد...
رنگ دلتنگی
